Voor het tijdschrift Plus Magazine had ik in januari 2019 een telefonisch interview. Aansluitend werd ik uitgenodigd voor maandag 28 januari 2019 in Soest voor een fotosessie. Bij de fotostudio werden we hartelijk ontvangen en maakten we kennis met Henk Kelderman. Ook een bevrijdingskind, maar met een Canadese vader. Tevens zou Trudy Habets, uiteraard ook een bevrijdingskind, aanwezig zijn. Zij bleek echter voor een later tijdstip te hebben afgesproken. Ook deze twee mensen is een interview afgenomen door de redactie van het magazine.

In mei 2019 zal het Plus Magazine worden uitgegeven en kan ik iedereen het interview met bijbehorende foto`s laten lezen en zien.

April 2019,

PLUS Magazine vertelt over Bevrijdingskinderen.

In januari van dit jaar mocht ik afreizen naar Soest. In een telefonisch interview met PLUS Magazine mocht ik vertellen over mijn verhaal als Bevrijdingskind. Samen met twee andere “lotgevallen” kwamen we in Soest bijeen om op een professionele manier te worden gefotografeerd.

Trudy Habets (73) is de dochter van een zwarte Amerikaanse soldaat. Henk Kelderman (72) ontdekte op zijn 17e dat hij een kind was van een Canadese soldaat. Ander achtergronden maar één verhaal. U leest de verhalen in de papieren versie van PLUS Magazine welke afgelopen week is uitgebracht.

Drie bijzondere verhalen…

Het verhaal van Klaas Veldhuis:

Klaas Veldhuis (72) is de zoon van een Poolse soldaat die na de Bevrijding bewaker was in een van de gevangenenkampen bij het Drentse Ter Apel. Toen Klaas werd geboren, was zijn vader nergens meer te bekennen.

“Pas in 2002 heb ik op een dag mijn moeder gebeld en gezegd: ik kom eraan, ik wil met je praten over vroeger. Nú. Ze begreep meteen waar het over ging. Toen heeft ze me wat informatie verstrekt, niet veel. Wel een naam: Alois Sminka of zoiets, ze wist niet precies hoe je dat moest schrijven. De spelling bleek inderdaad anders. Bovendien, jaren later, na veel zoeken, ontdekte ik dat de man die ik zocht, na terugkomst in Polen zijn naam had gewijzigd. Hij was al in 1997 overleden, maar ik heb zijn zoon en dochter in Polen ontmoet. We hadden meteen een klik en dachten alle drie zeker te weten dat we familie waren.

Voor de zekerheid wilde ik toch een DNA onderzoek laten doen, maar helaas: geen match. Op dat moment ben ik echt even doorgedraaid. Het enige positieve eraan was dat ik er een geweldige vriendschap aan over heb gehouden. We noemen elkaar toch broer en zus. Ik heb mijn Poolse familie gevonden. En al is dat biologisch niet zo, het voelt goed.

Het zoeken was voor mij vanaf dat moment over en uit. Ik moet ermee leven dat ik nooit zal weten wie mijn vader is. Mijn moeder is in 2014 gestorven en de laatste jaren daarvoor kon ik haar niets meer vragen. Ik heb het nog wel geprobeerd, ze was aan het dementeren en ik dacht: je hoort soms dat mensen zich dan juist dingen van vroeger herinneren. Elke week ging ik op bezoek, probeerde ik informatie los te peuteren. Via via had ik een foto gekregen waarop drie Poolse soldaten stonden. Een van de drie zou mogelijk de man zijn met wie mijn moeder ‘omgang’ had gehad. Ik had de foto laten uitvergroten en liet hem aan haar zien zonder iets te zeggen. Er gebeurde niks, geen enkel teken van herkenning.

Achteraf hoorde ik dat zo ongeveer iedereen in het dorp wist hoe het zat, behalve ik. Ze hebben wel een half jaar een relatie gehad, mijn moeder en haar Poolse soldaat. Hij kwam regelmatig bij haar op bezoek, op de boerderij van mijn opa en oma. Maar toen ze zwanger bleek te zijn, was hij al vertrokken. Mijn moeder was de oudste van zeven, ze had vijf jongere zussen en een broer.

Twee maanden na mijn geboorte is ze het huis uit gezet, ze had de familie te schande gemaakt. Ik bleef achter en groeide op bij mijn opa en oma in de veronderstelling dat zij mijn ouders waren. Pas toen ik op mijn 14de wilde gaan werken en ik een arbeidskaart kreeg, las ik daarop dat mijn ‘zus’ mijn moeder was. En: ‘vader onbekend’. Toen viel het kwartje.

Die dag zal ik nooit vergeten.”